Praktycznie i komfortowo nad wodą

Tym razem pragnę opisać specyficzne lecz coraz bardziej popularne wyposażenie wędkjarzy a mianowicie kosz oraz podest. W dalszej części artykułu zwrócę uwagę na spławiki, ich rodzaje i charakterystykę.

Kosz i podest są to artykuły, które w Polsce rzadko spotyka się wśród wędkarzy z tego względu, że sprzęt tego typu wykorzystywany jest niemalże wyłącznie przez wędkarzy startujących w zawodach. Jednak z pełną stanowczością mogę stwierdzić, że powyższy sprzęt może być z powodzenie wykorzystywany przez dużo większą rzeszę wędkarzy nie związaną z sportem wędkarskim. Obserwując wędkarzy w krajach Europy zachodniej i na zróżnicowanych łowiskach można wysnuć wniosek, że podesty i kosze są popularne.

Zarówno kosz, jak i podest charakteryzują się dużą funkcjonalnością. W koszu możemy pomieścić wszystkie drobne akcesoria, natomiast podest umożliwia nam za montowanie dowolnie wybranych podpórek w każdych warunkach środowiskowych.

Standardowy kosz składa się z takich elementów jak: siedzenie, półki o różnej wysokości oraz dużego dolnego pomieszczenia. Niektóre półki mają przegródki, dzięki czemu w jednej półce możemy mięć np. haczyki, śruciny, spławiki i inne akcesoria odpowiednio pogrupowane. W półkach wyższych zmieścimy zwijadełka z zestawami oraz z przyponami, większe szpule żyłki itp. W dolnej skrzyni z powodzeniem można zmieścić parę kołowrotków, podpórki, paczki z zanętą, pudełka z robakami itp. Zaletą kosza jest to, że mamy w nim zgromadzone wszystko czego aktualnie potrzebujemy w jednym miejscu, jednocześnie służy nam jako siedzenie i jest szczelny – każda półka posiada solidne zamknięcie.

Na rynku możemy spotkać kosze metalowe i drewniane (rzadziej spotykane). Dużo trwalsze i popularniejsze są kosze metalowe. Na co powinniśmy zwrócić uwagę przy kupnie kosza wędkarskiego:

przede wszystkim na zamknięcia półek, aby były solidne,
na ilość i wielkość półek, aby można było w nich pomieścić nieco wyższe akcesoria,
na możliwość wymiany półek, aby można było w przyszłości dokupić sobie półkę i bez problemu ją wmontować,
na siedzenie, aby było wygodne podczas wielogodzinnego przesiadywania nad wodą oraz było odporne na wilgoć.

Natomiast podest składa się z czterech nóg regulowanej wysokości. Wymiary podestu są różne, najczęściej spotykane to 80x60cm. Podest umożliwia nam wędkowanie w każdych warunkach brzegowych, dzięki regulacjom niezależnych nóżek. Na podeście mieścimy wszystko co jest nam potrzebne: kosz, pojemnik z zanętą, pudełko z robakami. Dzięki odpowiednim mocowaniom do nóżek podestu możemy przytwierdzać różne podpórki – w zależności od metody, jaką wędkujemy.

Jednym słowem kosz i podest to sprzęt dla tych wędkarzy, którzy lubią sprawne i komfortowe wędkowanie.

Chciałbym jeszcze skupić się na podtawowym elemencie każdego zestawu, a mianowicie na spławiku. Spławiki – grupa bardzo licznie reprezentowana, trudno je wszystkie skomasować i zliczyć. Ich fantazyjne niekiedy kształty i budowa mają jednak i nie są przypadkowe i mają zastosowanie. Spławiki można podzielić na:

Powierzchniowe (na drobną rybę) – do łowienia uklei, słonecznicy, wzdręg, płotek z niewielkiego gruntu. Spławiki tego typu charakteryzują się niewielkim korpusem i krótkim kilem. Wielkością nie przekraczają jednego grama.
Na wolno płynące cieki oraz kanały – z reguły na takich łowiskach ryby biorą delikatnie, więc dobór czułego spławika jest niezmiernie ważny. Kształty kropli, ołówka, wysmukłej gruszki dominują o wielkości 0,5-3g. Cechy charakterystyczne to długi druciany kil, rzadziej węglowy (w przypadku, kiedy ryby zdecydowanie podnoszą przynętę). Ważne, aby oczko do mocowania spławika na żyłce było umiejscowione tuż przy antence. Zamocowanie spławika na żyłce odbywa się za pomocą plastikowych igielitów (np. z kabli) w co najmniej dwóch miejscach na kilu.
Na rzeki – spławiki kuliste, bądż dyski (listki). Podczas wędkowania przy dużym uciągu występują przeciążenia, które spławik powinien wytrzymać. Dlatego dobrze jest jeżeli żyłka przechodzi przez korpus spławika i mocowana jest w trzech miejscach igielitami na grubszym drucie. Poprowadzenie żyłki centralnie przez spławik możliwe jest dzięki wklejeniu rurki igielitowej w środek korpusu. Nieco odmiennie wygląda budowa dysków, które dzięki swojemu kształtowi stawiają mniejszy opór wodzie, a co za tym idzie możemy posługiwać się mniejszą gramaturą niż w przypadku tradycyjnych kulistych kształtów.
Do metody odległościowej (spławiki przelotowe) – generalnie można wyodrębnić spławiki z dociążeniem własnym i bez dociążenia. Pierwsze stosowane są raczej na wody o niewielkiej głębokości do 4m. Spławik zablokowany jest w jednym miejscu specjalnym łącznikiem zwanym fixlotem lub zablokowany z obu stron mocniej zaciśniętymi śrucinami. Drugimi posługujemy się raczej, podczas łowienia na znacznych głębokościach. W tym wypadku zakładamy spławik na żyłkę przelotowo tzn. określamy grunt z jakiego będziemy wędkowali za pomocą stoperka wykonanego z nici. Są one szeroko dostępne w sklepach. Spławiki do metody odległościowej zbudowane są z balsy oraz pawiego pióra. Ich rozmiary dochodzą do pół metra długości, a nawet długość tę przekraczają. Niektóre mają korpus w dolnej części, który skutecznie utrzymuje je na wodzie podczas wietrznej pogody. Zdarza się, że chcąc zarzucić zestaw na dalszą odległość posługujemy się pustymi antenkami z dziurką (rys.7), dzięki którym spławik leci, jak strzała, osiągając znaczną odległość.

Podsumowując klasyfikację spławików chcę zwrócić uwagę na elementy wartościujące spławik. Zwróćmy uwagę na łączenie antenki z korpusem, aby nie było żadnych uszczerbków lakieru lub jego pęknięć. Dobrze, jeżeli metalowy kil wykonany jest z rurki. Jest ona znacznie mniej podatna na wszelkiego rodzaju zgięcia.